نوستالژی بازی های ذهن من -2 .......................Richard Wright

Richard Wright

The Solo Albums

کیه که اهل زندگی توی سرزمین زیبای موسیقی باشه و Rick Wright افسانه ای رو نشناسه ؟ مسلما هیچیکس ! 

ریچار رایت اورگانیست و خواننده افسانه ای گروه  پینک  فلویده  که  مرگ نابهنگامش در سن 65 سالگی بر اثر سرطان در سپتامبر 2008 غمی بزرگ را بر دل تمام دوست داران موسیقی راک گذاشت . خوب یادم هست که روز مرگ این بزرگ مرد موسیقی از صبح تا شب اینقدر اس ام اس تسلیت از طرف دوستانم دریافت کرده بودم که یک لحظه با خودم فکر کردم نکنه من قوم و خویشی با او داشتم و خودم خبر نداشتم ! و مگر نداشتم ؟ مگرقوم و خویش حتما باید هم خون انسان باشد؟ من که از وقتی پسر بچه ای کم سن و سال بودم با صدای ریک رایت ، با تصویرش که توی اتاقم آویزان بود زندگی رو معنا می کردم ، حق داشتم او رو خویش خود بنامم و وقت مرگ برایش سوگوار باشم .

اما  از این ها که بگدریم ، ریک رایت یک موزیسین حرفه ای و یک نوازنده قهار و چیره دست بود. اگر بگوییم قدرت او در استفاده از نواهای برخواسته از اورگ های قدیمی که به "موگ" معروف بودند دست کمی از Keith Emerson اعجاب آور نداشت ، سخنی به گزافه نگفته ایم. نواهای پیچیده ای که با سازهای الکترونیک ایجاد می کرد و صدای گرم و گیرایش ، به حق جایگاهی فراموش نشدنی را در پینک فلوید به او داده بودند.

اما  در این مقال دوست دارم راجع به ریک رایت فارغ  از پینک فلوید صحبت کنم .

ریک رایت دو آلبوم سولو نیز دارد که به حق خلق هر کدامشان کافی بود که نام او را جاودانه سازد.

آلبوم اول او مربوط میشه به سال 1978 به نام Wet Dream. این کار یک اثر فوق العاده و زیباست از سبک پروگراسیو راک که مایه هایی قوی از موسیقی Jazz رو می شه درونش احساس کرد. نقش سازهای بادی الخصوص ساکسیفون توی این اثر خیلی قویه. که به نظر من به خاطر ارادت ریک رایت به Jazz موضوع طبیعیه . توی این آلبوم ریک رایت بیشتر سراغ موضوع های عاشقانه و یا افسانه های بریتانیایی می ره به طوری که انسان فورا به یاد اشعار پینک فلوید زمان سید برت می افته که پر بودن از داستانها و افسانه های فولک. در این آلبوم چند آهنگ نیز به صورت بدون خواننده یا به اصطلاح "اینسترومنت" اجرا می شن که بسیار جذاب و زیبا هستند. خلاصه اینکه زیاد نیستند آلبوم های موسیقی که بشه سال ها به اون ها گوش کرد و مثل دفعه اول و حتی بیشتر ازشون لذت برد و Wet Dream یکی از اون هاست .

آلبوم دوم این موزیسین مربوط می شه به سال 1994 به نام  Broken China. اولین بار که به این آلبوم گوش کردم تمام وجودم منقلب شد. Broken China یک ظرف سر بسته پر از غم را برایم تداعی کرد. این آلبوم نتیجه همکاری ریک رایت با همسرشه. توی دوتا از ترانه های این آلبوم Sinead O'conner با صدایی فرشته سان با ریک رایت همخوانی می کنه. توی یکی دیگه از ترانه های این آلبوم David Gilmour هم همکاری کرد که بعد ها در نسخه سی دی آلبوم از اون استفاده نشد ولی در اجرای زنده گیلمور به عنوان خواننده و نوازنده میهمان حضور پیدا کرد. نمی دونم درسته یا نه ! ولی من هر بار که به این آلبوم گوش می دم فکر می کنم ریک رایت این اثر رو برای مرگ خودش ساخته و غمی که توی این اثر فوق العاده ، موچ می زنه به خاطر همینه.  خب این احساس منه و لزوما درست نیست.

البته ریک رایت یه اثر سولوی دیگه هم داره که مربوط میشه به سال 1984 که به نوعی یک اثر تجربیه  تا یه کار جدی . به همین خاطر هیچ جا به عنوان آلبوم سولوی او ازش یاد نمیشه .

خلاصه اینکه دوستان این دو آلبوم درست مثل کتاب های دیکنز زیبا هستند ، بطور که می شه سال ها و سال ها باهاشون زندگی رو  تجربه کرد.

 

Wet Dream 1978 By Richard Wright   

1. "Mediterranean C" – 3:52
2. "Against The Odds" (Richard & Juliette Wright) – 3:57
3. "Cat Cruise" – 5:14
4. "Summer Elegy" – 4:53
5. "Waves" – 4:19
6. "Holiday" – 6:11
7. "Mad Yannis Dance" – 3:19
8. "Drop In From the Top" – 3:25
9. "Pink's Song" – 3:28
10. "Funky Deux" – 4:57

Broken China 1994 By Richard Wright

 

1. "Breaking Water" (Wright/Anthony Moore) – 2:28
2. "Night of a Thousand Furry Toys" (Wright/Moore) – 4:22
3. "Hidden Fear" (Wright/Gerry Gordon) – 3:28
4. "Runaway" (Moore) – 4:00
5. "Unfair Ground" (Wright) – 2:21
6. "Satellite" (Wright) – 4:06
7. "Woman of Custom" (Moore) – 3:44
8. "Interlude" (Wright) – 1:16
9. "Black Cloud" (Wright) – 3:19
10. "Far from the Harbour Wall" (Wright/Moore) – 6:19
11. "Drowning" (Wright) – 1:38
12. "Reaching for the Rail" (Wright/Moore) – 6:30
13. "Blue Room in Venice" (Wright/Gordon) – 2:47
14. "Sweet July" (Wright) – 4:13
15. "Along the Shoreline" (Wright/Moore) – 4:36
16. "Breakthrough" (Wright/Moore) – 4:19